We zijn alweer bijna een week terug van een heerlijke vakantie in Frankrijk. Onze vouwwagen werd, net als vorig jaar, voor bijna 4 weken opgezet op Camping Park de la Brenne in Lignac. Deze camping voor mensen met een beperking is dan ook volledig voorzien van de nodige aanpassingen. Jouw zorgintensieve kind wordt van maandag tot en met vrijdag wel 5 uur per dag begeleid door de allerliefste vrijwilligers., zodat jij als ouder ontzorgt word. Ook al was het anders dan vorig jaar, deze camping voelt als thuiskomen met ons zorgintensieve kind.
Onderweg naar de camping en paar stops inplannen
We vertrokken op zondagochtend om 4 uur ‘s nachts, zodat Thijs nog even kon slapen onderweg. Thijs is onze 7-jarige zoon, die een algehele ontwikkelingsachterstand, dyspraxie en autisme heeft en non-verbaal en niet zindelijk is. No way dat Thijs nog ging slapen, want hij wilde echt héél graag naar de camping. Voordat we vertrokken had ik voor de heenreis 3 stops opgezocht, waar ook een speeltuintje aanwezig is, zodat Thijs zijn energie even kwijt kon:
- Aire de Coeur des Hauts-de-France-Ouest (langs de A1 nog vóór Parijs)
- Aire de Limours Janvry (langs de A10 net ná Parijs)
- Aire d’Orléans-Gidy (langs de A10 bij Orléans)
Bij de eerste stop zit een klein speeltuintje, waar Thijs zich even prima kan vermaken en papa en mama even naar het toilet konden. Daarna naast de speeltuin even een broodje gegeten en we konden weer verder.
De tweede stop was dezelfde teleurstelling als vorig jaar. De speeltuin was, net als vorig jaar, gesloten. Wie weet hoe lang dat al gesloten is….. Wat ik wel weet dat het een ontzettend grote parkeerplaats is, met een heel groot gebouw met meerdere fastfoodketens en natuurlijk ranzige toiletten. Waarom hebben de franse toiletten geen wc-bril?? Thijs verschonen doen we maar gewoon op de achterbank van de auto.
Thuiskomen op de camping
De reis ging zo voorspoedig, dat we de derde stop maar hebben overgeslagen. Die zit redelijk dicht op de tweede en we hoefden ook niet te plassen, dat scheelt. Rond 14:00 uur kwamen we aan op de camping. Thijs was door het dolle en ook Patrick en ik hadden vreugdekriebels in ons buik. Het voelde echt als thuiskomen. Lees hier de blog over onze vakantie van vorig jaar.
Ook het weerzien met de andere gezinnen, die we vorig jaar hebben leren kennen, was geweldig. En omdat wij op een plekje staan waar de halve camping langs loopt, als ze naar het toilet of het hoofdgebouw lopen, heb je de hele dag aanspraak. En ‘s avonds met z’n allen borrelen op het terras. Superleuk! Maar ook merkte ik na twee weken dat ik eigenlijk nog doodmoe was. Ik snapte er niks van. Totdat ik besefte dat ik normaliter van maandag t/m vrijdag overdag alleen thuis ben en werk. Ik klets dan wat tegen onze poes Vera of ik heb een meeting, maar verder ben ik alleen met mijn eigen gedachten. Sinds dat besef ben ik overdag wat meer dingen voor mezelf gaan doen, maar dat borrelen ‘s avonds…..dat wilde ik natuurlijk niet missen!
Als kers op de taart…
Na een week kwam mijn lieve vriendin Anieke met haar dochter en zorgintensieve zoon ook naar de camping. Later voegde haar vriend en zijn dochter zich ook er bij. Anieke’s zoon en onze Thijs kennen elkaar al sinds dat ze op tweejarige leeftijd tegelijk op de therapeutische peutergroep kwamen en zijn ze samen doorgestroomd naar dezelfde school. En ze hebben zo leuk gespeeld op de camping! Volgend jaar zijn ze er gelukkig weer!
Autopech met een zorgintensief kind
Er zijn helaas ook heel veel pechgevallen geweest. Onze directe buren kregen op de heenreis van hun vakantie eerst een lekke band met de caravan, daarna met die verwisselde band een klapband. Later ging de auto kapot, waardoor ze met een vervangende auto aankwamen op de camping. En door al dat tumult en de stress onderweg kreeg opa met diabetes onderweg een inzinking, waar een ambulance aan te pas moest komen. Echt niet te geloven dit!
Een ander stel had op de heenreis een aanrijding met de caravan, dus moesten zij de caravan achterlaten en hebben toen een accommodatie van de camping gehuurd, waardoor ze toch vakantie hadden.
Weer een ander stel had een kapotte auto. Iets met accuzuur op een kabeltje. Toen wij na bijna 4 weken de camping verlieten, hadden zij nog steeds geen vervangende auto…
Een goede vriend van ons, waarvan zijn vriendin ook later kwam, hadden (je gelooft het niet) beiden een kapotte auto, waarbij beide auto’s afgesleept moesten worden en samen met 4 kinderen in één auto terug moesten met bagage. Gelukkig kon mijn vriendin Anieke hen helpen om samen op te rijden richting huis en één kind over te nemen bij haar in de auto erbij.
En als klap op de vuurpijl kreeg mijn lieve vriendin Anieke en haar vriend ook nog een aanrijding met een franse malloot, die wel heel vriendelijk was. Maar het schoot allemaal niet op met een fransman, die geen woord engels spreekt (en wij geen woord frans). Gelukkig hadden we een tolk in onze vriendenkring.
Volgend jaar weer terug
Ook de terugreis verliep bij ons zeer voorspoedig. We hebben maar 1x gestopt en ik moet zeggen dat alle lof naar Patrick gaat, omdat hij zoveel gereden heeft. Ik was echt te moe om te rijden, dus heb ik maar 2 uur achter het stuur gezeten.
Patrick en ik hadden min of meer besloten om volgend jaar niet naar de camping te gaan, vanwege ons nieuwe huis in april. Maar toen we eenmaal daar waren en Thijs zo gelukkig zagen, kunnen wij het Thijs niet aandoen om níét te gaan. Hij heeft het zo ontzettend naar zijn zin. En wij natuurlijk ook! Misschien gaan we iets korter dan 4 weken, maar we gaan echt volgend jaar weer terug. Zie ik jou daar ook?
