Daar zit ik dan. Voor de zoveelste nacht op rij, naast het bed van Thijs. Hij is weer zo ontzettend vaak wakker. Niet één keer per nacht, maar minstens twee keer. En waarom? Dit zijn de momenten, waarop ik vurig wenste dat Thijs kon praten.
Nachtelijke taferelen
Een aantal maanden geleden heb ik een nachtelijk ‘spookje’ verjaagd en sindsdien slaapt hij als een zonnetje. Hij was daarna misschien nog 1 keer in de week wakker en riep dan zachtjes ‘mama’. Ik verlang met weemoed terug naar die tijd. Vanaf de zomervakantie is het wel 2 of soms 3 keer per nacht. Thijs roept dan niet, maar schreeuwt. Niet uit angst, maar misschien omdat ik niet snel genoeg reageer ofzo. En waarom hij dan wakker is geworden, is me echt een raadsel. Ik wou zo graag dat hij het kon vertellen.
Veranderingen
We kunnen er een heleboel scenario’s op loslaten waarom Thijs steeds wakker wordt. We denken persoonlijk dat het te maken heeft met veranderingen. Tja, het is nog niet 100% bewezen, maar lichtelijk autistisch is hij wel (beetje boel hoor) en vindt hij het lastig om met veranderingen om te gaan. Zo kunnen we het volgende bedenken:
- School is weer begonnen, twee nieuwe jongens in de klas en elke week zwemles op school
- Hij maakt een enorme spurt in zijn ontwikkeling
- Hij mist zijn zus
- We hebben een poesje in huis genomen
Onderzoek in een slaapcentrum
Misschien is al het bovenstaande wel aan de orde. We zijn thuis weer serieus aan de slag gegaan met de prikkelverwerking en de verwerking van alles wat hij op een dag meemaakt. Vlak voor het slapen gaan, nemen we uitgebreid de dag door en bespreken we met Thijs wat hem de volgende dag te wachten staat door middel van pictogrammen. Het lijkt iets te helpen, maar het houdt nog niet over. Morgen (vrijdag 30-9) hebben we een intakegesprek bij ‘s Heeren Loo in Noordwijk om te kijken hoe het komt dat Thijs zo slecht doorslaapt. Na de afspraak in Noordwijk breng ik Thijs naar het logeerhuis, waar hij tot zaterdagmiddag 17:00 uur blijft. Ik hou enorm veel van Thijs, maar ik kan niet wachten om een volle nacht en dag even niet ‘aan’ te hoeven staan en aan een stuk kan slapen.
José says:
Lieve Peggy,
Wat een respect hoe je dit allemaal doet.
Zelf heb ik ook een zorgintensief kind, en herken me in veel van jouw gevoelens. Het Schuldgevoel, het gevoel dat je tekort schiet en de frustratie dat je je kind niet begrijpt, en hij jou niet. Daarom is het goed van je/jullie dat jullie zorgen voor een goed fundament; een opgeladen batterij. Want als jullie goed opgeladen zijn, heb je meer rust en ruimte om te investeren in je kind. Dit doen wij sinds kort ook en ondanks dat we ons er ook schuldig om kunnen voelen, zijn we daarna betere ouders dan ervoor.
Ga door met hoe jullie het doen, soms is het zwaar, andere keren “flowt” het lekker!
Lieve groetjes, José