Afgelopen vrijdagavond liep ik laat op de avond buiten om de hond nog even uit te laten. Het weer was rustig, je zag heel veel sterren en het was volle maan. Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik merk altijd door mijn hele lichaam dat het volle maan is. Meestal flink opgeladen en een bak aan energie, misschien zelfs wel tot over het randje, waardoor er ook weer huilbuien ontstaan. Vraag me niet precies hoe, maar het gebeurt.
Hond uitlaten
Zo ook afgelopen vrijdagavond. Ik liep met Misty om half twaalf buiten en het was best druk met verkeer. De mensen rijden vaak harder/opgefokter met volle maan. Let maar eens op.
Ik kwam een man en vrouw tegen met een heel klein meisje, die later 2 jaar en 4 maanden bleek te zijn. Uiteraard is dan mijn eerste gedachte: ‘Ach gut, wat doet dat meisje nog zo laat op straat?’ het meisje liep aan de hand van haar moeder op haar eigen beentjes en kletste erop los. Ze zag mijn hond Misty en was meteen verliefd. Ze wilde Misty wel aaien en Misty ging daar dan ook heerlijk voor zitten. Zo raakte ik aan de praat met de ouders en die vertelden dat het meisje niet kon slapen. Ze lag om 19:00 uur op bed en vanaf 21:00 uur al klaarwakker. Ook de ouders zeiden dat dat waarschijnlijk kwam door de volle maan. Het meisje wilde graag de sterren en de maan van dichterbij bekijken, dus daarom liepen ze even een rondje buiten, vooral ook om haar moe te maken. Ze vertelden dat ze sowieso niet zo’n beste slaapster was.
Kletsen en ratelen
Ik vertelde deze (voor mij wildvreemde) mensen over onze nachtbraker Thijs, maar dat tegenwoordig een banaan voor het slapen echt enorm goed helpt. Binnen no-time vertelde ik er ook nog even bij dat Thijs een achterstand heeft van bijna 2 jaar, dat zijn fijne motoriek te wensen overlaat, dat hij pas met 2,5 jaar liep en dat hij nog steeds niet praat…..
De man en vrouw waren oprecht geïnteresseerd en vroegen van alles over Thijs en het meisje ratelde maar door over de sterren en de maan en de staart van Misty. Het was zo aandoenlijk! Als ik dan hoor dat ze 2 jaar en 4 maanden is, dan gaan onbewust mijn gedachten alle kanten op. Op dat moment komt het zo hard binnen dat Thijs (nog) niet praat met zijn 3,5 jaar. Gaat hij dit ooit nog doen? Gaat hij nog stappen maken richting zelfstandigheid? Hoe ziet zijn toekomst er uit over 5, 10 of 15 jaar? Kan hij überhaupt ooit op zichzelf wonen?
We vervolgden ieder onze eigen weg en daar kwamen bij mij de tranen. Ik kon gewoon niet meer stoppen. Gelukkig kwam ik onderweg niemand meer tegen. Toen ik thuiskwam lag Patrick al te slapen, hij heeft er niets van meegekregen.
Bewustwording
Ik realiseerde tijdens de huilbui heel bewust dat ik dit vaker doe. Als ik met mensen praat, dan weten de meesten binnen twee minuten onze situatie met Thijs. Waarom ik dit doe? Geen idee! Ik vroeg me af of ik er misschien doorheen zit? Over het algemeen volgens mij niet. Ik heb momenten (van soms een paar dagen) dat ik druk ben met werk bijvoorbeeld of het gezinsleven loopt even anders dan dat ik wil en dan trek ik het (Thijs) gewoon wat minder. En aan de andere kant hou ik zielsveel van hem, lachen we wat af en word ik heel gelukkig van zijn kusjes en knuffels.
