De kunst van loslaten: de constante zoektocht naar balans

De kunst van loslaten: de constante zoektocht naar balans

Loslaten. Voor sommigen klinkt het bijna als een makkelijk mantra, een simpele gedachte om vast te houden. Maar voor ouders van zorgintensieve kinderen, zoals ik met mijn zoon Thijs, voelt loslaten eerder als een continue zoektocht vol onverwachte hobbels. Die behoefte aan controle, het zorgen dat alles vlekkeloos verloopt, zit diep verankerd in ons dagelijks leven. Toch kom ik steeds vaker tot dezelfde conclusie: vaak is loslaten juist wat rust brengt.

Waarom loslaten zo uitdagend is

Het idee van controle loslaten is voor mij niet enkel ‘iets niet doen’. Het voelt als een mentale uitdaging, alsof ik een stukje veiligheid opgeef. Onze routines geven niet alleen structuur aan Thijs, maar ook aan mij. Controle houden betekent veiligheid en grip hebben op de situatie. Maar dat is niet altijd haalbaar, en soms realiseer ik me dat ook Thijs baat heeft bij een beetje ruimte om zelf te proberen en te groeien.

Toch blijft er altijd dat knagende gevoel: wat als iets fout gaat? Wat als ik niet de juiste beslissing maak voor Thijs? Het idee dat iets onvolmaakt verloopt, maakt me nerveus. Maar de realiteit leert ons dagelijks dat de wereld zelden perfect is. Door af en toe los te laten, ontstaat ruimte voor veerkracht. Niet alleen voor Thijs, maar ook voor mij.

Kleine momenten van loslaten en wat ze ons brengen

Loslaten hoeft niet alles of niets te zijn. Soms betekent het een stapje terug doen en een moment voor mezelf nemen, zonder schuldgevoel, ook al roept Thijs me. Soms betekent het hem iets zelf laten proberen, zoals zelf eten met een lepel, wetende dat alles onder komt te zitten. En soms is loslaten gewoon accepteren dat ik niet altijd alles in de hand kan houden.

Deze kleine stappen helpen ons beiden groeien. Thijs leert stap voor stap omgaan met zijn eigen emoties, zijn frustraties en uitdagingen, en ik leer geduld en vertrouwen. Al is dat f*cking moeilijk! De momenten zijn misschien klein, maar de impact is groot. Het brengt ons dichter bij elkaar en zorgt voor de rust die ik nodig heb om er voor hem te kunnen zijn.

Oefenen met loslaten

Begin klein: Geef je kind de ruimte om te kiezen – of het nu gaat om wat hij of zij wil eten, of een moment waarin je ze zelf laat ontdekken zonder dat jij ingrijpt. Wij laten Thijs bijvoorbeeld een pot chocopasta zien en een pot jam. En zo kan hij kiezen en heeft hij het gevoel dat hij de regie heeft.

Oefen geduld: Niet alles hoeft perfect. Elke situatie biedt leermomenten, niet alleen voor je kind maar ook voor jezelf. Het is natuurlijk sneller als ik een memorykaartje van de tafel pak en omdraai, maar Thijs moet oefenen om dit met zijn motoriek zelf te kunnen. Dus focus ik me ondertussen op mijn ademhaling om rustig te blijven wachten.

Zoek steun: Deel je ervaringen met andere ouders die in hetzelfde schuitje zitten. Er is zoveel kracht en begrip in het delen van onze verhalen. Neem daarom deel aan de Facebookgroep Knuffelthijs Club. Deze groep is voor ouders, grootouders, mantelzorgers en zorgprofessionals van kinderen met een beperking, maar ook voor vrienden en fans van onze Thijs. In deze groep kun je alle vragen stellen, tips delen, mijlpalen delen, maar je kunt ook lief en leed met elkaar delen. Kom erbij!

Elke stap, hoe klein ook, helpt ons verder in die weg naar loslaten. Het is geen makkelijke reis, maar stap voor stap ontstaat er ruimte voor groei, voor rust, en voor momenten van vreugde – zowel voor Thijs als voor mij.

Laat een bericht achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *