Patrick en ik vonden het superleuk als we nog een kleintje van onszelf zouden mogen opvoeden. Ik had al een dochter, maar Patrick had geen kinderen en tot onze verbazing lukte het best snel om zwanger te worden. Ik was tenslotte al 39! De zwangerschap verliep súper, op wat misselijkheden en enorme bijkomende kilo’s na.
De bevalling
Thijs groeide goed in mijn buik en vond het daar ook wel best. Met 41 weken hebben we besloten de bevalling ietsje op te wekken in het ziekenhuis. Nou, ik heb maar één klein druppeltje van dat middel binnen hoeven te krijgen en de weeën kwamen direct op gang. Zo’n twee uur later werd Thijs geboren. Hij zag wat blauw, want mijn weeën waren zo sterk dat ik hem behoorlijk fijn kneep. Maar al snel daarna kreeg hij een mooie kleur en mochten we naar huis. We hadden een súperfijne kraamhulp, waar we direct een leuke klik mee hadden. Ze regelde dan ook met haar werkgever, dat ze de gehele kraamtijd bij ons zou blijven. Thijs had een behoorlijke lage temperatuur. Het was ook 19 januari 2017, sowieso geen warme tijd. We hebben hem de eerste week gewikkeld in dekentjes en zelfs met een plastic onderlegger. Na een week was alles helemaal prima in orde.
De eerste maanden verliepen geweldig. Thijs sliep na drie weken al de nachten goed door. Hij sliep overdag ook best veel, dus we hadden er ‘geen kind aan’. Na een paar maanden merkten we (voornamelijk de mensen om ons heen) dat Thijs zo’n zware ademhaling had. Je hoort dat zelf eigenlijk niet (meer), omdat je gewend bent aan het geluid. De zware ademhaling nam toe en hij had ook tijdens de fles heel veel moeite. Thijs had ook last van reflux, dus kwam er ook vaak veel melk weer uit. Gelukkig houdt Thijs van eten, dus hij zorgde er wel voor dat hij genoeg binnen kreeg. Don’t worry….Hollands Welvaren, noemen we dat, hihi.
Zware ademhaling
De zware ademhaling nam nog meer toe en hij kreeg er vooral ook ‘s nachts moeite mee. Heel vaak kwam hij wakker, omdat hij geen lucht kreeg. Bij de huisarts en consultatiebureau zeiden ze dat Thijs er wel overheen zou groeien. Dat we ons vooral geen zorgen hoefden te maken. Uiteindelijk ben ik filmpjes gaan opnemen van zijn zware ademhaling. Bij zittend en liggend slapen.
Deze filmpjes heb ik bij een volgende afspraak met de jeugdarts van het consultatiebureau laten zien, en zij verwees me direct door naar een kinderarts in het Reinier de Graaf. Thijs moest gelijk blijven. Tijdens zijn slaapje overdag en ’s nachts is zijn saturatie gemeten. De hoeveelheid zuurstof die opgenomen wordt. Het bleek dat hij tijdens zijn slaap een hele lage saturatie had. De artsen dachten dat Thijs misschien een slappe luchtpijp had, die in zou klappen bij het inademen. Er moest daarvoor met een cameraatje in zijn luchtpijp gekeken worden, een bronchoscopie. Dit kon niet in Reinier de Graaf, maar in Sophia Kinderziekenhuis. Een paar dagen later konden we in het Sophia terecht voor de bronchoscopie. Hierbij zagen de artsen dat Thijs HELE grote keel- en en neusamandelen had. Deze hebben ze direct verwijderd. De luchtpijp was helemaal goed. Thijs was hier 9 maanden oud (oktober 2017).
Wát een stilte ineens in huis. We hoorden hem niet meer ademen en snurken, wauw!! We hebben lang gedacht dat Thijs zich de eerste maanden niet heel sterk ontwikkelde, omdat hij 9 maanden lang druk doende is geweest met enkel ademhalen. En dat hij dus daarom in ontwikkeling achter liep.
Helaas groeiden de amandelen weer aan (ik had geen idee dat dat überhaupt mogelijk was) en is de neusamandel van Thijs afgelopen oktober wederom verwijderd. Het is nu maart 2020 en hij blijft zwaar ademen en moeilijk slapen. Ook door bijna chronische verkoudheid. Aankomende maandag krijgt Thijs een polysomnografie (zo leuk, die moeilijke woorden). We gaan dan een nachtje slapen in het Sophia Kinderziekenhuis en wordt de slaap van Thijs geanalyseerd. Meer daarover in een volgende blog. Stay tuned!
